Agnus Dei

[Annnika]

Na spotkanie z dobrymi ludźmi zawsze znajdę czas witajcie i dzięki za powitanie

[Mirek]

[Daven]

Kogo to moje piękne oczy widzą? Witaj, Annniko

[Mirek]

[Daven]

Bardzo dziękuję

[Mirek]

Witam serdecznie Terese Ciesze sie, ze dolaczylas

Swieta Teresa z Awila jest w gronie moich ulubionych swietych i do niej mam szczegolne nabozenstwo.

Ciesze sie bardzo, ze jestes tu Teresa....tj...ze przybralas sobie taki nickname.

Polec prosze to forum innym.

[Sylwia]

Witaj Tereso na forum

[Annnika]

Hello miłego forumowania

[Zbanowany Uczy]

Ech...powitania i czułości...Napiszę tu tylko po to, by usłyszeć słowa, których od wielu lat nie słyszałem...

[Sylwia]

[Zbanowany Uczy]

Jakbym przyszedł do Nieba (bez ściemy!)... Ban za banem, trojan, backdoor i o mało co prawnik... A tutaj - bajka...

PS Naprawdę mogę zmieniać treść wiadomości mimo że nie jestem zarejestrowany czy mi się coś przywidziało?

[Sylwia]

Drogi Gościu, a mógłbyś coś powiedzieć o sobie?

[TOMASZ32]

Jaka bajka? Może wyjaśnisz o co ci chodzi z tą bajką?

Pozdrawiam

[Zbanowany Uczy]

Tomaszu, miałem na myśli po prostu to, jak tu pięknie - i prawie sami ludzie, których - jak widzę - wiara jest mi bliska!!

A o sobie:

Dzieje mojej wiary są takie: Jak sięgam do wieku 4 (5?) lat, to pamiętam taki epizod: chciałem zostać rycerzem i pomodliłem się pewnego wieczora, bym rano koło łóżeczka znalazł miecz. Oczywiście, rano miecza nie było, ale nie obraziłem się na P. Boga (a por. biografię Sartre’a). Pierwsze zajęcia na religii pamiętam doskonale: otóż miałem na pierwszej stronie zeszytu obrazek P. Jezusa z dziećmi, ale ów P. Jezus był taki trochę barokowy, dokładniej – z rozwianym włosem i wykonujący dość gwałtowny ruch ręką (jakby bronił te dzieci?) – skutek był taki, że wszyscy śmieli się z mojego obrazka, gadając, że to (sic!) „Duch Ciemności”. Śmieszne, no nie?

Mój kochany Tato czytał mi książkę Anne de Vries pt. „Naszym dzieciom o Biblii” – byłem nią zachwycony. Ponieważ czytać i pisać nauczyłem się dość wcześnie, czytałem dalej sam. Miałem też komiksy o P. Jezusie – jeden nawet wydali protestanci, ale to bez znaczenia, bo wszystkie teksty były z Ewangelii – i parę innych ślicznych książeczek, m.in. ks. Malińskiego, ks. Twardowskiego oraz jedną, która bardzo mi zapadła w pamięć – pt. „Piotr i Urszula”.

Potem zostałem ministrantem, a następnie lektorem (w ogromnej parafii – 25 tysięcy dusz!) – Boże, ten, kto nim nie był, nie zrozumie specyfiki tej drogi wiary. Bycie ministrantem to pewne niegroźne spoufalenie się z Bogiem – poznawanie tajników Liturgii, msze św., multum nabożeństw (majowe, czerwcowe, różańcowe, roraty, drogi krzyżowe, gorzkie żale…), „obstawa” wielkich uroczystości (w tym wizytacje, prymicje…), co tydzień – ŚLUBY!, w końcu – rzadkie, ale czasem – pogrzeby.

Dalej, pielgrzymowałem do mnóstwa sanktuariów, po wiele razy (Licheń, Górka Klasztorna, Gietrzwałd, Niepokalanów…)

No i nadszedł naturalną koleją rzeczy tzw. okres dojrzewania, w którym zacząłem sprawiać pewne – mówiąc najłagodniej – problemy. Dopiero wstrząsnęła mną w wieku 15 lat książka pt. „Szatan istnieje naprawdę” (w części napisana przez – dziś to wiem – tzw. Bractwo Piusa X – ruch, który odłączył się od Kościoła Katolickiego. Ale mimo tego sądzę, że odegrała pożyteczną rolę w moim życiu - - – postąpiłem nawet trochę za nerwowo, jak to dziś oceniam: zniszczyłem m.in. wszystkie moje kasety magnetofonowe, koszulki z logo kapel które „słuchałem”, gadżety itp. – więc coś jak inkwizytor samego siebie. Ale chodziło właśnie o symboliczne zerwanie z przeszłością, której symbolem był dla mnie rock itp. rzeczy. Dalej, wpadły mi w ręce książki: „Mistyczne miasto Boże” Marii z Agredy i „Bolesna Męka” Anny Katarzyny Emmerich (ta sama, która urzekła Mela Gibsona).

W końcu zacząłem (studia) uważnie studiować Biblię. Powód? Konfrontacje z ziomplami innej wiary (jehowi i protestanci [zielonoświątkowcy, baptyści] – a więc, jeśli chodzi o tych pierwszych, jak łatwo się domyśleć, najwięcej „szło o” Trójcę Świętą i Bóstwo Chrystusa). Jednocześnie miałem pewne osobiste problemy (normalka nie tylko na drodze wiary. Właśnie: albo hartują wiarę, albo ją nadwerężają. Nie sielanka – śliczne książki o wierze, pielgrzymki w urocze zakątki-sanktuaria, dobrzy ludzie wokoło…ale to jest kluczowe: BRAK PRACY, URODZENIE NIEPEŁNOSPRAWNEGO DZIECKA, NAJBLIŻSZA OSOBA ZAWIODŁA W JAKIEJŚ POWAŻNEJ SPRAWIE…[przykłady nie są autobiograficzne!])

Na studiach zetknąłem się z Katolicką Odnową Charyzmatyczną, zwaną w Polsce „Odnową w Duchu Świętym” – w sumie, poznałem trzy wspólnoty oraz czasopisma tego ruchu – na najwyższym poziomie!

Zetknąłem się też z innym super-ruchem: Neokatechumenatem (choć jest to ruch dla osób mających specyficzne potrzeby duchowe.
I najciekawsze jest w tym to, że wydawało mi się, że rozwiązałem moje problemy – ba, że mogę pomóc innym w rozwiązywaniu ich problemów. Byłem bardzo naiwny (choć chciałem dobrze) – problemy tych innych były w rodzaju: okultyzm, aborcja … (oczywiście, nie wyszukiwałem takich ludzi; spotykałem ich przypadkowo).

Sam jednak z jednych problemów wpadałem w kolejne (ale to znowu nic nowego – może św. Dominik zmarły w wieku 15 lat ich nie miał, nie mówiąc o tzw. młodziankach zgładzonych przez Heroda).

Fascynowało mnie nawrócenie Tomka Budzyńskiego, czytałem książki św. Teresy od Dzieciątka Jezus, Hansa Ursa von Balthasara († 1988, najwybitniejszego szwajcarskiego teologa; jego książka „Credo” to cudo – niestety, dałem jednemu księdzu), Josepha Ratzingera, ks. Tomasza Węcławskiego (jednego z najciekawszych polskich teologów)… fascynuje mnie o. Pio (książki, filmy, pielgrzymka do San Giovanni Rotondo - patrz "Kawiarnia"), Medjugorje, niejaka Anna Da(ą?)mbska (podobno wizjonerka z Warszawy, żyjąca, na szczęście pod opieką księży jezuitów, więc można być spokojnym –-- chodzi o jej książkę „Pozwólcie ogarnąć się Miłości”), „Pasja” Gibsona (powiem w sekrecie, że wymodlona – dotychczasowe filmy o tych rzeczach były po prostu żałośnie marne – nawet słowo „kicz” czy „chałtura” to jeszcze komplement) i niejaka Maria Valtorta z Viareggio (inna wizjonerka, choć tu już są wątpliwości co do jej stanu psychicznego, więc poddaję swój pozytywny osąd pod osąd Kościoła – jej „Poemat Boga-Człowieka” czytałem ze łzami w oczach. Problem w tym, że w Polsce są dostępne dwa tłumaczenia, ale oba wydały „podejrzane” wydawnictwa – „Ojczyzna” i „Vox Domini”. Zwłaszcza to drugie nagrzeszyło wiele, publikując „na dziko” każdą „wizję”, gdziekolwiek się zdarzy, zupełnie bezkrytycznie).

[Mirek]